چهارباغ يك خيابان قديمي در اصفهان است كه در دوره شاه عباس اول احداث شد. اين خيابان از لحاظ تاريخي مشهورترين بلوار، در سراسر ايران بوده كه قسمت هاي شمالي شهر را به بخش هاي جنوبي وصل مي كند و طول آن تقريباً 6 كيلومتر مي باشد. شاه عباس اول پادشاهي بود كه پايتخت خود را از قزوين به اصفهان تغيير داد و تصميم گرفت تمام ثروت هنري كشور را در آن نقطه مركزي كه سال هاست لقب «نصف جهان» گرفته، بريزد. خيلي از افراد براي سفر و گذران تعطيلات، اصفهان را انتخاب مي كنند، زيرا براي هر روزي كه در آن سپري شود، جاذبه ديدني وجود دارد و شايد براي ديدن تمام آثار تاريخي اين شهر لازم باشد ماه ها وقت بگذارند.
دو طرف اين خيابان قديمي به درختان چنار و نارون مزين شده كه در هر يك از فصل هاي سال مخصوصا پاييز زيبايي منحصر به فرد و خيره كننده اي خلق مي كند. قدم زدن زير سايه درختان، نشستن بر روي نيمكت ها و نفسي تازه كردن يا دوچرخه سواري در مسيري كه خودرويي از آن عبور نمي كند، حس آرامش را به افراد منتقل خواهد كرد. از زمان احداث اين خيابان چيزي بيش از يك هزار سال مي گذرد و البته طي سال هاي متمادي دستخوش مرمت و بازسازي قرار گرفته و نهايتا به چنين خروجي جذابي رسيده است. گفته مي شود كه حتي اين خيابان در ساليان دور، نماي خاص تري نسبت به وضع كنوني داشته، براي مثال يك جوي آب از وسط اين بلوار مي گذشت و با درآميختن با زاينده رود در آخر به يك حوض ريخته مي شد كه جذابيت خاصي به خيابان چهارباغ عباسي مي داد.
طراحي اين خيابان بيشتر براي گروهي از جامعه معقول به نظر مي رسيد كه از وسايل نقليه برخوردار باشند، اما شرايط پياده روي براي افرادي كه بدون خودرو قصد تردد در آن را داشتند نيز فراهم بود. فرزند ارشد ناصر الدين شاه، سلطان ميرزا ملقب به ظل السلطان، كه حكمران وقت اصفهان بود، به مُزدورانش فرمان ويران سازي خيابان چهارباغ را داد و آنان نيز اين كار را با قطع درختان آغاز كردند. به محض مطلع شدن عالم گرانقدر، حاج آقا نورالله نجفي اصفهاني از اين واقعه ناگوار، به طلبه هاي حوزه ديني فرمايش كردند كه از ادامه اين روند جلوگيري كنند. طلبه هاي كه مامور پيش گيري از اين رخ داد بودند در چهارباغ با مزدوران ظل سلطان گلاويز شده و در نهايت بر آنان فائق آمدند و مانع پيشروي در نابود سازي خيابان و قطع درختان شدند.